Schrijven
is nooit echt je ding geweest, hè?
Waar
de ene tegen zijn zin naar de fabriekshal gaat, ga jij tegen je zin naar je bureau.
Toch ben je doortrokken van plichtsbesef en ben je realistisch genoeg om te
beseffen dat je, wil je resultaten boeken, er gewerkt moet worden.
Het
leven is een strijd en schrijven is een strijd. Je bent waarschijnlijk ook
nooit echt tevreden met het resultaat en je hebt er een hekel aan wanneer
iemand je schrijfdrang omschrijft als een ‘hobby’. Meer nog, je zou die persoon
het liefst hoogstpersoonlijk rectaal laten kennis maken met een van je
meesterwerken.
Naar
de buitenwereld toe kun je best aimabel overkomen en zelfs enige sociale
vaardigheden ontwikkeld hebben, maar niemand zal je kennen zoals je echt bent.
Houden zo, is het advies in deze.
Je
neigt ernaar te denken dat gelukkige schrijvers eigenlijk een utopische
mensensoort is waar je het liefst zo weinig mogelijk mee te maken wil hebben.
Omdat je hoe dan ook toch
de buitenwereld kennis wil laten maken met je ‘productie’, draai je mee in het
schimmige wereldje van de duizend-en-één boektitels die wekelijks verschijnen
in de hoop ooit ‘ontdekt’ te worden.